Paarden hebben de neiging soortgelijke gevoelens te hebben als andere dieren en een manier van voelen of aanvoelen kan van het ene paard op het andere worden doorgegeven. Door ervaringen uit te wisselen, kunnen paarden beter aanvoelen wat u denkt, en waar het al naartoe gaat, in een poging u advies te geven. Bij hondentraining in Nederland is er nog heel wat werk aan de winkel, omdat honden verschillende sociale situaties volledig uit de weg gaan. Voorheen was paardentraining met honden eigenlijk verboden. Honden zijn blijkbaar erg luchthoofdig, dus werd er beweerd dat paarden ook vatbaar waren voor agressie en angst. In die tijd werd beweerd dat “agressie van paarden een vorm van agressie is”. Tijdens een gesprek met onze agent bij de Federatie van Europese Sportcodes, Julie Zoller Vosgener, legde zij uit dat collectief gedrag in de Nederlandse dierentuin eigenlijk niet mogelijk is. Om een agressief paard te trainen, moet je het paard scheiden van de mensen en de dieren weghouden van de “speeltuin”. De speeltuin wordt immers geassocieerd met een grote menigte. Tenslotte, en met het gebrek aan socialisatie in de meeste Nederlandse dierentuinen, houden de Nederlanders van spelen, dus allerlei maffe activiteiten zoals Jenga, dobbelspelletjes, etc., zijn vaste patronen in dierentuinen door heel Nederland. Elke anaërobe activiteit in een afgesloten ruimte zou zeker worden getolereerd, ware het niet dat het duidelijk gevaarlijk is voor het paard. Te hard rijden Dit is een van onze dagelijkse frustraties. Onze paardencarrière als een paardencoaching Amsterdam begon in 1928 en we zijn nu bijna 80 jaar oud. We hebben elk ongeveer 20 paarden. We hebben elk drie tamme katten. Het trainingspaard dat we berijden is eigenlijk een merrie die een tandimplantaat heeft. Wij hebben de reformschool in Amsterdam verlaten en hopen op een kunstmatige inseminatie om in ons levensonderhoud te kunnen voorzien. Op de meeste moderne paardenfokkerijen weten een dozijn natuurslagers op de paarden te zitten zodat ze niet onvast worden, en hun scoot te krijgen. Dus voelen wij onszelf, ons werk en onze paarden dagelijks alsof alle levens op het spel staan. Elke oproep die binnenkomt is er een die meer verwondingen en inbreuken tot gevolg zal hebben. Trainen met paarden is erg frustrerend omdat ze niet de hele tijd controleren of ze op tijd zijn, grote indicatoren zijn van waar het fout gaat en er vaak iets meer vooruitziendheid nodig is om het paard jou wat beter te laten vinden Als een ervaren paardentrainer in een Collier House je aardig zou vinden en de anderen de ‘Witte Ridder’ beweging zouden volgen, zou je dit soort training dan in Nederland herkennen? Paarden trainen is een uiterst uitdagende sport. Het paard kan van tevoren aanvoelen hoe jij je voelt, maar er is niet lang genoeg om het paard bij de les te houden. Je moet het paard basiscommando’s van laag niveau geven, door middel van spraak, teken en perspectief. Elke verandering in je situatie dwingt je om dringend en persoonlijk alles opnieuw te controleren en door te gaan tot de gebruiker ervan overtuigd is dat het paard nog steeds goed is. De eindtoestand is een gevoel van vertrouwen van zowel het paard als de persoon. Wie alles heeft, zal er niet veel aan denken, maar wie alles te verliezen heeft, zal tot het uiterste gaan om het te bereiken en slaagt daarin. Wij hebben het geluk in een tijd te leven waarin steeds meer trainers blijk geven van een hoge mate van verantwoordelijkheid en verantwoordelijkheidsgevoel. In Nederland worden paardengevoelens meestal geaccepteerd als onderdeel van een optimale paardenverzorging. We hebben een paar anekdotische verhalen om te laten zien hoe paarden communiceren met hun ruiters na een valse melding van een blessure en het wordt altijd gewaardeerd en bewonderd. In de literatuur over paarden is veel te lezen over de opvatting dat motivatie en drijfveren van het grootste belang zijn bij alles wat er bij paarden gebeurt en dit is gebaseerd op een zeer hoog bewegingsrantsoen. Men schat dat elke geïsoleerde actie van een keizer of een volksraad ertoe leidt dat vele andere mensen dezelfde actie ondernemen. Deze enkele energie-onbalans leidt tot een universeel gevoel van druk. Als je kunt accepteren dat paarden zelfbewust zijn en weten wanneer ze afstand moeten nemen, dan kun je accepteren dat vrijwel iedereen er een kan trainen als hij dat wil. In Nederland is de paardencultuur er in wezen een van normaliteit. We fokken onze paarden om fysiek in staat te zijn mensen naar zakelijke leidinggevenden te dragen, vervolgens moedigen we ze aan om bij de eigenaar thuis te werken. Vervolgens werken we met hen in een volkomen normale, maar noodzakelijkerwijs gestructureerde routine. Tenslotte, wanneer de paarden een bepaald punt bereikt hebben en anderen niet meer kunnen dragen, worden ze naar een renbaan gebracht en doen ze niet meer mee aan wedstrijden. Paarden in een multi-species omgeving zijn een gegeven, dus moeten we ons daarop voorbereiden. Paarden worden over het algemeen als problemen gezien en krijgen speciale aandacht, professioneel en psychologisch. Een eigenaar kan bijvoorbeeld tegen zichzelf zeggen “mijn paard zal me nooit diep in de problemen brengen” . Dat zijn meestal gemengde gevoelens omdat paardeneigenaars elke gebeurtenis met hun paarden beleven en daar heel eerlijk over zijn.
Lees meer: